Alex Roeka over Voort!
© Bert WagendorpAlex Roeka nam een sabbatical. Hij meende dat het na negen albums en evenzoveel theatertournees tijd was voor het maken van bergwandelingen en andere dingen die mensen met een sabbatical zoal doen. Hij ging eens een jaartje lekker van het leven genieten. Na een tijdje sabbatical zag hij zich genoodzaakt een psychiater te bezoeken. Die raadde hem aan zo snel mogelijk weer liedjes te gaan schrijven. ‘Voort!’, luidde zijn advies. Dit werd de titel van Alex Roeka’s tiende album, de nieuwste voorstelling van zijn Muziektheater van de Autobiografische Stroom.
Tien jaar geleden vertelde Alex Roeka me over zijn eerste zeereis. Hij was dagenlang zeeziek, tot bij Gibraltar de deining voorbij was. ‘Daar zag ik voor het eerst de blauwe zee. Dolfijnen. Uit een radio in de stuurhut klonk Here Comes The Sun van The Beatles.’ Dat moment is nu vastgelegd in zijn prachtige ode aan de Rolling Stones, Bob Dylan en The Beatles: Als Een Rollende Steen. Hij schreef al eerder over zijn moeder, maar nog niet eerder zo hartverscheurend mooi en weemoedig als in Moeder: ‘Kijk nog eens goed naar uw verloren zoon’. Je leeft om te laten zien wie je bent, zei hij destijds. Hij wilde zichzelf helemaal blootgeven, in zijn liedjes verslag doen van wat het leven met hem doet. ‘Je komt nooit helemaal tot de kern, maar je kunt wel blijven proberen steeds dichterbij te komen. Het is bijna schaamteloos wat ik doe. Ik ben mijn eigen materiaal.’
Hij nadert de waarheid steeds dichter. Van de liefde die is vervallen tot sleur in Samen Alleen (‘vervreemd en verstrikt’), tot het bloedmooie Nog Altijd Samen over een voorbije liefde. In de zoektocht naar wat het leven met hem heeft gedaan, staat Alex Roeka zichzelf inmiddels milde ironie toe. ‘Dat ik prachtig zing, weet nu wel iedereen’ (Ik Wil Leven). Of: ‘Lach me uit als ik weer sta te razen/ over het leven van de straat’ (Naar Mezelf Terug).
Het lijkt wel alsof het zwarte en soms zware vitalisme van Roeka’s vroegere werk geleidelijk plaatsmaakt voor een lichtere, optimistischer toon. Alsof hij, naarmate hij het leven beter begrijpt, er ook meer van geniet. ‘De wereld is oud en versleten/ maar het leven nog jeugdig en sterk’ (Vrolijk Ochtendlied). Hij kan toe met kleinere woorden, zijn pen is milder geworden. Maar Roeka’s rock-'n-roll is rauw gebleven en misschien wel vitaler dan ooit, mede dankzij drummer Jeroen Kleijn en multi-instrumentalist Reyer Zwart.
De sabbatical, hoe kort ook, heeft Alex Roeka goed gedaan. Voort! is zijn beste album tot dusver.
Voort! is in diverse Nederlandse theaters te zien. Kaarten zijn te koop via de website van of aan de kassa van de schouwburg.
Tien jaar geleden vertelde Alex Roeka me over zijn eerste zeereis. Hij was dagenlang zeeziek, tot bij Gibraltar de deining voorbij was. ‘Daar zag ik voor het eerst de blauwe zee. Dolfijnen. Uit een radio in de stuurhut klonk Here Comes The Sun van The Beatles.’ Dat moment is nu vastgelegd in zijn prachtige ode aan de Rolling Stones, Bob Dylan en The Beatles: Als Een Rollende Steen. Hij schreef al eerder over zijn moeder, maar nog niet eerder zo hartverscheurend mooi en weemoedig als in Moeder: ‘Kijk nog eens goed naar uw verloren zoon’. Je leeft om te laten zien wie je bent, zei hij destijds. Hij wilde zichzelf helemaal blootgeven, in zijn liedjes verslag doen van wat het leven met hem doet. ‘Je komt nooit helemaal tot de kern, maar je kunt wel blijven proberen steeds dichterbij te komen. Het is bijna schaamteloos wat ik doe. Ik ben mijn eigen materiaal.’
Hij nadert de waarheid steeds dichter. Van de liefde die is vervallen tot sleur in Samen Alleen (‘vervreemd en verstrikt’), tot het bloedmooie Nog Altijd Samen over een voorbije liefde. In de zoektocht naar wat het leven met hem heeft gedaan, staat Alex Roeka zichzelf inmiddels milde ironie toe. ‘Dat ik prachtig zing, weet nu wel iedereen’ (Ik Wil Leven). Of: ‘Lach me uit als ik weer sta te razen/ over het leven van de straat’ (Naar Mezelf Terug).
Het lijkt wel alsof het zwarte en soms zware vitalisme van Roeka’s vroegere werk geleidelijk plaatsmaakt voor een lichtere, optimistischer toon. Alsof hij, naarmate hij het leven beter begrijpt, er ook meer van geniet. ‘De wereld is oud en versleten/ maar het leven nog jeugdig en sterk’ (Vrolijk Ochtendlied). Hij kan toe met kleinere woorden, zijn pen is milder geworden. Maar Roeka’s rock-'n-roll is rauw gebleven en misschien wel vitaler dan ooit, mede dankzij drummer Jeroen Kleijn en multi-instrumentalist Reyer Zwart.
De sabbatical, hoe kort ook, heeft Alex Roeka goed gedaan. Voort! is zijn beste album tot dusver.
Voort! is in diverse Nederlandse theaters te zien. Kaarten zijn te koop via de website van of aan de kassa van de schouwburg.