‘Die sabbatical is me aanvankelijk slecht bevallen’, zegt Alex Roeka. In plaats van me vrij te voelen en open te staan voor nieuwe invloeden, begon ik aan mezelf te twijfelen, aan mijn nummers en aan mijn reden van bestaan. Ik verviel in een maanden durende besluiteloosheid en passiviteit.
Toen werd er een afspraak voor me geregeld bij een psychiater. Dat bleek een aardige man. Zelf had hij ook artiest willen worden, maar hij miste daarvoor het talent. Zei hij. Daarom was hij psychiater geworden.
Hij raadde me aan onmiddellijk met die rare sabbatical te stoppen, me op te sluiten, het werk te hervatten en te doen wat blijkbaar mijn lot en bestemming is: schrijven en zingen.
Dat hielp. Al snel kreeg ik dat oude gevoel terug, die schrijfhonger.
Ondanks alles maakte dit me wel duidelijk dat het niet slecht is soms eens even van je fundamenten getrokken te worden. Het zet je er toe aan een nieuwe strijdvaardigheid te ontwikkelen en de oorspronkelijke kracht en poëzie van het leven weer in zijn volle glorie te voelen en uit te drukken.
Ik schreef het ene na het andere nummer. Over de liefde, de wereld, onze tijd, mijn verleden en alles wat me beroerde. Het hield niet op. Constant hoorde ik die stem, die riep: ‘Voort, jij, voort!’
www.alexroeka.nl