3voor12online (VPRO)
Over het optreden van Mary Gauthier en Jaimee Harris op het festival TakeRoot in Groningen:
'De volgende act in de Kleine Zaal is Americana-grootheid Mary Gauthier, inmiddels 62 jaar. Ze komt niet alleen het podium op. Ze is samen haar vriendin, Jaimee Harris. Harris is duidelijk ‘dressed to the occasion’, ze ziet er prachtig uit met haar cowboy-outifit en roze harten-bril. Gauthier zegt: “Moi… Good evening.” Het duo voelt zich prettig hier en overdonderen vanaf seconde één met een prachtige versie van Falling Out Of Love. Direct gevolgd door een energierijke, stampende Wheel Inside The Wheel.
De toon is gezet. Dit is een optreden voor de boeken, voor de eeuwigheid. Hier staan twee vrouwen met een verhaal, die pijn hebben ervaren en door dalen zijn gegaan. Maar ook met een ongelooflijk talent om onverwoestbare liedjes te schrijven en met echte emotie op een podium de harten van al goed verwende muziekliefhebbers binnen te dringen en vrienden te maken voor het leven. Slechts gewapend met stem en gitaar. Er wordt tussendoor gesproken over verlies, over Nashville, over slechte en goede relaties, maar ook over het verlossende effect van muziek. En over dat sterren het best stralen als het donker is. In de Kleine Zaal heerst saamhorigheid en de reacties zijn ovationeel. We zingen mee. We klappen. We voelen bevrijding. En tranen in onze ogen.'
'De volgende act in de Kleine Zaal is Americana-grootheid Mary Gauthier, inmiddels 62 jaar. Ze komt niet alleen het podium op. Ze is samen haar vriendin, Jaimee Harris. Harris is duidelijk ‘dressed to the occasion’, ze ziet er prachtig uit met haar cowboy-outifit en roze harten-bril. Gauthier zegt: “Moi… Good evening.” Het duo voelt zich prettig hier en overdonderen vanaf seconde één met een prachtige versie van Falling Out Of Love. Direct gevolgd door een energierijke, stampende Wheel Inside The Wheel.
De toon is gezet. Dit is een optreden voor de boeken, voor de eeuwigheid. Hier staan twee vrouwen met een verhaal, die pijn hebben ervaren en door dalen zijn gegaan. Maar ook met een ongelooflijk talent om onverwoestbare liedjes te schrijven en met echte emotie op een podium de harten van al goed verwende muziekliefhebbers binnen te dringen en vrienden te maken voor het leven. Slechts gewapend met stem en gitaar. Er wordt tussendoor gesproken over verlies, over Nashville, over slechte en goede relaties, maar ook over het verlossende effect van muziek. En over dat sterren het best stralen als het donker is. In de Kleine Zaal heerst saamhorigheid en de reacties zijn ovationeel. We zingen mee. We klappen. We voelen bevrijding. En tranen in onze ogen.'