Dis Order

‘Het fysieke, mooie spel over een gecompliceerde, getroebleerde binnenwereld en de ontluisterend nuchtere, vaak ook geestige documentaire input van Bergman vormen een boeiende combinatie die het stuk ver uittilt boven een rechttoe rechtaan egodocument.’

‘Het komt niet vaak voor dat een acteur over zo’n uitzonderlijke magnetische kracht beschikt. Ze springt in het oog, straalt energie uit, charmeert met haar spel, stem, glimlach en betoverend poppenspel.
Dis Order kan een sterk therapeutisch effect hebben. En voorstellingen met een hoog kunstenaarschap en uitzonderlijke sociale betekenis zijn werkelijk zeldzaam.’

‘Het betoverende poppenspel, de dans en het acteren, zuigen het publiek het verhaal in. Wat maakt deze voorstelling zo bijzonder, zo aangrijpend? De pop Anna, en het spel van Cat Smits. Door de anorexia de vorm van een pop te geven, die een voortdurende dialoog met Smits aangaat, ontstaat er een theatraal drama, dat emotioneert, dat het ademloze publiek naar de afloop voert. Pop en speelster zijn volledig gelijkwaardig, maar juist omdat Anna een pop is, kan de tragiek van de eetstoornis op een hoger niveau worden getild.’