Theatertournee Holland-Amerika Lijn van Ocobar over Nederlandse liedjes en artiesten die in Amerika succes hebben geoogst
Roland Vonk‘Wij zijn geen coverband. Wij zetten nummers naar onze eigen hand.’
Nee, het theaterprogramma Holland-Amerika Lijn van het Rotterdamse trio Ocobar gaat niet over cruiseschepen. Het gaat wel over muziek die – al dan niet met een schip van de Lijn - de oversteek over de Atlantische Oceaan heeft gemaakt tussen Nederland en Amerika. De broers Bart en Rob Wijtman plus Cok van Vuuren vertellen verhalen over Nederlandse liedjes en artiesten die in Amerika succes hebben geoogst, en ze vertellen over hun eigen kennismaking met Amerikaanse muziek. Muziek die ze ook meteen spelen. Op hun manier. Een manier die ondanks de ongrijpbaarheid van het driemanschap wordt herkend en gewaardeerd.
Ocobar – een samentrekking van de voornamen van de mannen – bestaat bijna twintig jaar en daarin is heel wat voorbij gekomen. Het grote publiek zal Ocobar nog kennen als de huisband van het tv-programma Holland Sport. In het theater hebben de heren grootheden begeleid als Freek de Jonge, Ricky Koole, Leo Blokhuis, Frank Lammers, Wilfried de Jong en wereldkampioen kunstfluiten Geert Chatrou. Op het label Basta is een heel rijtje cd’s van Ocobar verschenen met wonderlijke, vooral instrumentale muziek. En hun opnames hebben de weg gevonden naar tv-commercials en speelfilms.
Bassist Bart Wijtman, die de meeste zang voor zijn rekening neemt: ‘Als mensen ons boeken, vragen ze weleens: wie komen er eigenlijk? Omdat we zo veel verschillende dingen doen. In het programma Holland-Amerika Lijn krijg je ons drieën, met muziek en verhalen. Het is geen muziekcollege vol feitjes, het is een heel persoonlijk programma. We spelen allemaal muziek waar we zelf iets mee hebben. En dat gaat van Mouth & MacNeal via Mat Mathews tot de Everly Brothers.’
tekst: Roland Vonk
Hoe zijn jullie zelf met Amerikaanse muziek in aanraking gekomen?
Drummer Rob Wijtman (51): ‘Toen ik klein was, kreeg ik het platenkoffertje van mijn moeder. De plaatjes die daar in zaten ben ik gaan draaien, onder meer twee singletjes van de Everly Brothers. Die vond ik geweldig. Ik draaide op zeker moment alleen nog maar de Everly Brothers. Dat was mijn kennismaking met Amerikaanse muziek. Later ben ik allerlei muziek gaan luisteren die in het verlengde daarvan ligt. En nu zing ik in het theater twee van die liedjes van de Everly Brothers samen met mijn eigen broer.’
Bart (47): ‘Ik vertel iets over de Stray Cats die ik in de jaren tachtig ontdekte. Ik was tien, speelde net bas, en luisterde naar rockabilly van The Stray Cats, wat best opmerkelijk was. Want die band was wel hip maar ze speelden ouderwetse muziek.’
Gitarist Cok van Vuuren (57), de meest virtuoze van het stel: ‘Voor mij is het begonnen met de tv-serie The Dukes of Hazzard waar razendsnelle banjomuziek in zat. Dat was heel Amerikaans. Van daaruit ben ik allerlei Amerikaanse muziek verder gaan ontdekken. Muziek die natuurlijk wortels heeft in Europa. Vooral in Engeland en Ierland, en een beetje in Frankrijk en Duitsland. Al die invloeden hebben een mix opgeleverd die op zeker moment als een soort explosief mengsel terug naar Europa is gekomen.’
Jullie zijn maar met z’n drieën, en coveren bands die met veel meer zijn, hoe krijg je dan toch een vol geluid?
Bart: ‘Het verbaast mij zelf ook weleens dat dat steeds weer lukt. Het komt misschien doordat we al zo lang samenspelen met z’n drieën. We weten heel goed wat me moeten doen om elkaar aan te vullen.’
Cok: ‘En de kern van een goed lied kun je al met een gitaartje en één stem brengen als je wilt. Een goede song kun je desnoods in je eentje spelen. Het gaat erom dat we de goede nummers uitzoeken. Nummers waar we iets mee kunnen.’
Bart: ‘Wij zijn geen coverband. Tegenwoordig zie je heel veel cover-bands die vaak heel knap spelen. Soms zijn ze zelfs beter dan het origineel. Zo wordt er dan ook reclame voor gemaakt. Maar dat zijn wij niet. Wij zetten nummers naar onze eigen hand.’
Hoe en wanneer is jullie samenwerking begonnen?
Cok: ‘Het zal rond 2002 zijn geweest. Wilfried de Jong benaderde mij voor een documentaire die zijn vrouw, Anneloek Sollart, aan het maken was. Een documentaire over Duindigt, de paardenrenbaan. Anneloek had daar muziek voor gekregen die veel te massaal klonk. Er kon beter iets eenvoudigs als een gitaartje en een banjo onder. Of ik iets kon maken.
Ik speelde in die tijd met Rob in de band van Fay Lovsky en Rob kwam met het idee om opnames te maken in de studio van zijn broertje, Bart. Die had een studio. Dat hebben we gedaan, en dat was het startpunt.’
Rob: ‘Die opnames van toen klinken nog steeds te gek.’
Bart: ‘Ja, en Cok had nog een uitnodiging liggen van de platenmaatschappij waar Fay Lovsky bij zat – Basta, een klein, alternatief label met allemaal rariteitenmuziek. Of Cok niet een keer een gitaarplaat wilde maken. Na die renbaanmuziek die we samen hadden opgenomen stelde Cok voor om die plaat ook met z’n drieën te doen. Zo is Ocobar begonnen. In totaal hebben we vijf platen voor Basta gemaakt.’
Is het niet lastig om met ‘rare’ muziekjes en bescheiden theatertournees je brood te verdienen?
Bart: ‘Nou, ja en nee. De muziek van die cd’s kan ook onder commercials en in documentaires worden gebruikt. Dat is ook een paar keer gebeurd. We zaten in een wereldwijde commercial van Opel, en in een tapijtreclame in Australië. We zijn daar niet rijk van geworden, maar het laat zien dat er allerlei manieren zijn waarop je iets aan muziek kunt overhouden. We hebben bijvoorbeeld door dat programma Holland Sport, dat we een jaar of acht hebben gedaan, ook een soort netwerk opgebouwd van mensen in tv-land, en we doen nu al een tijd alle muziek voor de Beste Vrienden Quiz, een kinderprogramma dat elke dag op tv is. Dat loopt gewoon door. Dus met allerlei bezigheden redden we het. We doen individueel ook andere dingen, maar zo’n tachtig procent van onze tijd zit in Ocobar. We hebben ooit besloten om het met z’n drieën aan te pakken en dat doen we. We zijn een collectief. En met dat collectief kunnen we alle kanten op.’
Bij het grote publiek is de bekendheid van Ocobar beperkt. Als jullie artiesten begeleiden is dat geen probleem, maar als jullie ‘zelfstandig’ optreden loop je daar misschien wel tegenaan. Hoe gaan jullie daarmee om?
Bart: ‘Wij lijden er niet onder dat we niet wereldberoemd zijn, hoor. We zijn onszelf en daar zijn we heel gelukkig mee. In Rotterdam en omgeving hebben we een aardig publiek opgebouwd, verder is onze naamsbekendheid bescheiden. We spelen in kleinere zalen en dat is eigenlijk het leukste wat er is.’
Cok: ‘Wij vinden het leuk om in het theater een verbond te sluiten met het publiek. In het theater kunnen we laten zien wat we kunnen en hoeveel plezier we beleven aan het spelen. En we kunnen verhalen rond de liedjes vertellen. Daar willen we mensen deelgenoot van maken.’
Het theaterconcert Holland-Amerika Lijn is tot en met eind maart te zien in diverse theaters. Check hier de speellijst. Kaarten zijn verkrijgbaar op de website of aan de kassa van het theaters.
Nee, het theaterprogramma Holland-Amerika Lijn van het Rotterdamse trio Ocobar gaat niet over cruiseschepen. Het gaat wel over muziek die – al dan niet met een schip van de Lijn - de oversteek over de Atlantische Oceaan heeft gemaakt tussen Nederland en Amerika. De broers Bart en Rob Wijtman plus Cok van Vuuren vertellen verhalen over Nederlandse liedjes en artiesten die in Amerika succes hebben geoogst, en ze vertellen over hun eigen kennismaking met Amerikaanse muziek. Muziek die ze ook meteen spelen. Op hun manier. Een manier die ondanks de ongrijpbaarheid van het driemanschap wordt herkend en gewaardeerd.
Ocobar – een samentrekking van de voornamen van de mannen – bestaat bijna twintig jaar en daarin is heel wat voorbij gekomen. Het grote publiek zal Ocobar nog kennen als de huisband van het tv-programma Holland Sport. In het theater hebben de heren grootheden begeleid als Freek de Jonge, Ricky Koole, Leo Blokhuis, Frank Lammers, Wilfried de Jong en wereldkampioen kunstfluiten Geert Chatrou. Op het label Basta is een heel rijtje cd’s van Ocobar verschenen met wonderlijke, vooral instrumentale muziek. En hun opnames hebben de weg gevonden naar tv-commercials en speelfilms.
Bassist Bart Wijtman, die de meeste zang voor zijn rekening neemt: ‘Als mensen ons boeken, vragen ze weleens: wie komen er eigenlijk? Omdat we zo veel verschillende dingen doen. In het programma Holland-Amerika Lijn krijg je ons drieën, met muziek en verhalen. Het is geen muziekcollege vol feitjes, het is een heel persoonlijk programma. We spelen allemaal muziek waar we zelf iets mee hebben. En dat gaat van Mouth & MacNeal via Mat Mathews tot de Everly Brothers.’
tekst: Roland Vonk
Hoe zijn jullie zelf met Amerikaanse muziek in aanraking gekomen?
Drummer Rob Wijtman (51): ‘Toen ik klein was, kreeg ik het platenkoffertje van mijn moeder. De plaatjes die daar in zaten ben ik gaan draaien, onder meer twee singletjes van de Everly Brothers. Die vond ik geweldig. Ik draaide op zeker moment alleen nog maar de Everly Brothers. Dat was mijn kennismaking met Amerikaanse muziek. Later ben ik allerlei muziek gaan luisteren die in het verlengde daarvan ligt. En nu zing ik in het theater twee van die liedjes van de Everly Brothers samen met mijn eigen broer.’
Bart (47): ‘Ik vertel iets over de Stray Cats die ik in de jaren tachtig ontdekte. Ik was tien, speelde net bas, en luisterde naar rockabilly van The Stray Cats, wat best opmerkelijk was. Want die band was wel hip maar ze speelden ouderwetse muziek.’
Gitarist Cok van Vuuren (57), de meest virtuoze van het stel: ‘Voor mij is het begonnen met de tv-serie The Dukes of Hazzard waar razendsnelle banjomuziek in zat. Dat was heel Amerikaans. Van daaruit ben ik allerlei Amerikaanse muziek verder gaan ontdekken. Muziek die natuurlijk wortels heeft in Europa. Vooral in Engeland en Ierland, en een beetje in Frankrijk en Duitsland. Al die invloeden hebben een mix opgeleverd die op zeker moment als een soort explosief mengsel terug naar Europa is gekomen.’
Jullie zijn maar met z’n drieën, en coveren bands die met veel meer zijn, hoe krijg je dan toch een vol geluid?
Bart: ‘Het verbaast mij zelf ook weleens dat dat steeds weer lukt. Het komt misschien doordat we al zo lang samenspelen met z’n drieën. We weten heel goed wat me moeten doen om elkaar aan te vullen.’
Cok: ‘En de kern van een goed lied kun je al met een gitaartje en één stem brengen als je wilt. Een goede song kun je desnoods in je eentje spelen. Het gaat erom dat we de goede nummers uitzoeken. Nummers waar we iets mee kunnen.’
Bart: ‘Wij zijn geen coverband. Tegenwoordig zie je heel veel cover-bands die vaak heel knap spelen. Soms zijn ze zelfs beter dan het origineel. Zo wordt er dan ook reclame voor gemaakt. Maar dat zijn wij niet. Wij zetten nummers naar onze eigen hand.’
Hoe en wanneer is jullie samenwerking begonnen?
Cok: ‘Het zal rond 2002 zijn geweest. Wilfried de Jong benaderde mij voor een documentaire die zijn vrouw, Anneloek Sollart, aan het maken was. Een documentaire over Duindigt, de paardenrenbaan. Anneloek had daar muziek voor gekregen die veel te massaal klonk. Er kon beter iets eenvoudigs als een gitaartje en een banjo onder. Of ik iets kon maken.
Ik speelde in die tijd met Rob in de band van Fay Lovsky en Rob kwam met het idee om opnames te maken in de studio van zijn broertje, Bart. Die had een studio. Dat hebben we gedaan, en dat was het startpunt.’
Rob: ‘Die opnames van toen klinken nog steeds te gek.’
Bart: ‘Ja, en Cok had nog een uitnodiging liggen van de platenmaatschappij waar Fay Lovsky bij zat – Basta, een klein, alternatief label met allemaal rariteitenmuziek. Of Cok niet een keer een gitaarplaat wilde maken. Na die renbaanmuziek die we samen hadden opgenomen stelde Cok voor om die plaat ook met z’n drieën te doen. Zo is Ocobar begonnen. In totaal hebben we vijf platen voor Basta gemaakt.’
Is het niet lastig om met ‘rare’ muziekjes en bescheiden theatertournees je brood te verdienen?
Bart: ‘Nou, ja en nee. De muziek van die cd’s kan ook onder commercials en in documentaires worden gebruikt. Dat is ook een paar keer gebeurd. We zaten in een wereldwijde commercial van Opel, en in een tapijtreclame in Australië. We zijn daar niet rijk van geworden, maar het laat zien dat er allerlei manieren zijn waarop je iets aan muziek kunt overhouden. We hebben bijvoorbeeld door dat programma Holland Sport, dat we een jaar of acht hebben gedaan, ook een soort netwerk opgebouwd van mensen in tv-land, en we doen nu al een tijd alle muziek voor de Beste Vrienden Quiz, een kinderprogramma dat elke dag op tv is. Dat loopt gewoon door. Dus met allerlei bezigheden redden we het. We doen individueel ook andere dingen, maar zo’n tachtig procent van onze tijd zit in Ocobar. We hebben ooit besloten om het met z’n drieën aan te pakken en dat doen we. We zijn een collectief. En met dat collectief kunnen we alle kanten op.’
Bij het grote publiek is de bekendheid van Ocobar beperkt. Als jullie artiesten begeleiden is dat geen probleem, maar als jullie ‘zelfstandig’ optreden loop je daar misschien wel tegenaan. Hoe gaan jullie daarmee om?
Bart: ‘Wij lijden er niet onder dat we niet wereldberoemd zijn, hoor. We zijn onszelf en daar zijn we heel gelukkig mee. In Rotterdam en omgeving hebben we een aardig publiek opgebouwd, verder is onze naamsbekendheid bescheiden. We spelen in kleinere zalen en dat is eigenlijk het leukste wat er is.’
Cok: ‘Wij vinden het leuk om in het theater een verbond te sluiten met het publiek. In het theater kunnen we laten zien wat we kunnen en hoeveel plezier we beleven aan het spelen. En we kunnen verhalen rond de liedjes vertellen. Daar willen we mensen deelgenoot van maken.’
Het theaterconcert Holland-Amerika Lijn is tot en met eind maart te zien in diverse theaters. Check hier de speellijst. Kaarten zijn verkrijgbaar op de website of aan de kassa van het theaters.