Fuse al tien jaar on the road
Dit interview is vrij van rechtenIn tien jaar ontwikkelde de band Fuse een eigen geluid, dat zowel weerklank vindt in de klassieke concertzaal, op een festivalweide als in een jazz-club. De optredens van het zestal zijn ‘inspiratie in uitvoering’, een ideaal en energiek mengsel van stijlen en persoonlijkheden.
Al jaren vormt Fuse een geliefd onderdeel van het televisieprogramma Podium Witteman, waarin ze de grenzen mogen opzoeken van de muzikale genres. Wie de band volgt, ziet hoe de zes musici een steeds krachtiger eigen toon vonden, los van de werelden van klassiek en jazz waarin ze zich eerst bewogen of waarin ze aan het conservatorium werden opgeleid.
In de show Fuse Live maken de zes bandleden de balans op van die muzikale reis in de afgelopen tien jaar. ‘Inmiddels merken we dat het publiek naar de concerten komt voor ons, alsof bezoekers Fuse zien als een kok in wie ze vertrouwen hebben dat die hun iets lekkers gaat voorschotelen, zonder dat ze precies weten wat’, zegt violist Emma van der Schalie. ‘Een avond Fuse staat voor avontuurlijkheid, sfeer en geweldige muziek. Omdat we alle stukken uit het hoofd kennen, kunnen we ook per zaal variëren. We proberen mensen altijd een unieke ervaring te geven. Geen avond is hetzelfde.’
Kort door de bocht bestaat Fuse uit een strijkkwartet, aangevuld met percussie en contrabas. De rolverdeling ligt nooit vast. Soms klinken de strijkers rauw en ritmisch of swingen ze aanstekelijk in Braggin' on Strings van de Amerikaanse jazz-legende Duke Ellington, dan weer zingen ze lange en tedere lijnen in een wiegelied van de Spaanse componist Manuel de Falla. Fuse inspireert ook de bekende componisten van nu tot nieuwe stukken, zoals Joey Roukens, wiens muziek wereldwijd wordt uitgevoerd door grote orkesten als New York Philharmonic en het Concertgebouworkest.
Afgezien van musiceren vertellen de musici ook bij elk stuk kort waarom ze het spelen, waarom ze er zoveel van houden, of hoe ze het leerden kennen. ‘Zo’n optreden belichaamt onze eigen ontdekkingstocht door de muziek’, vindt celliste Mascha van Nieuwkerk. ‘Alle zes komen we met nummers die ons verwarmen van binnen, waarmee we elkaar - en het publiek - willen aansteken. Die liefde voor de muziek komt altijd weer terug.’
‘We begonnen op televisie bij Podium Witteman met de afwisseling van jazz en klassiek’ zegt contrabassist Tobias Nijboer, ‘maar door de samenwerking met arrangeurs of componisten - die Fuse steeds beter leren kennen - hebben we nu muziek in onze vingers waarin we als groep gewoon één organisme vormen, dat zijn echt van die weefgetouwen, die je niet meer kunt ontrafelen. Dan is een stuk plots geen jazz of klassiek meer, maar Fuse.’
‘Het mooie daarvan is’, vult drummer Daniel van Dalen aan, ‘dat zowel een klassieke zaal als een jazzpodium ons past. Eigenlijk willen we van die labels af, maar ze bestaan nu eenmaal, we bewegen ook mee met de sfeer van een zaal.’
De gemene deler van Fuse vindt jazzviolist Julia Philippens ‘toch de liefde voor mooie harmonieën en melodieën. Soms doet muziek iets anders dan behagen, en dat vinden we ook wel eens leuk, maar we zullen er nooit een heel concert aan wijden. We willen wel graag onszelf uitdagen. In het begin maakten veel van onze arrangeurs traditioneel het onderscheid tussen strijkers en ritmesectie. Dus moesten we ze vertellen: geef de violen of cello ook eens de groove in plaats van de contrabas. Zo ontwikkelden we een eigen stijl. Dat geldt ook voor veel moderne componisten, met wie we werken, die laten zich niet meer beperken door labels, die kennen zowel Mozart als Beyoncé.’
Op de automatische piloot spelen, is er niet bij voor Fuse, elke concert worden de grenzen weer opgezocht, en omdat de zes hun muziek uit het hoofd kennen, kunnen ze op ieder moment alle kanten uit. ‘Wij zitten niet gebakken aan een partituur voor onze neus, waarin allerlei aanwijzingen staan’, zegt Emma. ‘Wij willen een band opbouwen met het publiek.’
‘Ja, even die lampen aan en goed de zaal inkijken is erg leuk’, glimlacht Tobias. ‘Wij proberen echt contact te maken. Iedereen vertelt wat, ook vanuit zijn of haar eigen beleving van de muziek.’
Fuse Live is dit voorjaar te zien in diverse zalen. De speellijst vind je hier.
Al jaren vormt Fuse een geliefd onderdeel van het televisieprogramma Podium Witteman, waarin ze de grenzen mogen opzoeken van de muzikale genres. Wie de band volgt, ziet hoe de zes musici een steeds krachtiger eigen toon vonden, los van de werelden van klassiek en jazz waarin ze zich eerst bewogen of waarin ze aan het conservatorium werden opgeleid.
In de show Fuse Live maken de zes bandleden de balans op van die muzikale reis in de afgelopen tien jaar. ‘Inmiddels merken we dat het publiek naar de concerten komt voor ons, alsof bezoekers Fuse zien als een kok in wie ze vertrouwen hebben dat die hun iets lekkers gaat voorschotelen, zonder dat ze precies weten wat’, zegt violist Emma van der Schalie. ‘Een avond Fuse staat voor avontuurlijkheid, sfeer en geweldige muziek. Omdat we alle stukken uit het hoofd kennen, kunnen we ook per zaal variëren. We proberen mensen altijd een unieke ervaring te geven. Geen avond is hetzelfde.’
Kort door de bocht bestaat Fuse uit een strijkkwartet, aangevuld met percussie en contrabas. De rolverdeling ligt nooit vast. Soms klinken de strijkers rauw en ritmisch of swingen ze aanstekelijk in Braggin' on Strings van de Amerikaanse jazz-legende Duke Ellington, dan weer zingen ze lange en tedere lijnen in een wiegelied van de Spaanse componist Manuel de Falla. Fuse inspireert ook de bekende componisten van nu tot nieuwe stukken, zoals Joey Roukens, wiens muziek wereldwijd wordt uitgevoerd door grote orkesten als New York Philharmonic en het Concertgebouworkest.
Afgezien van musiceren vertellen de musici ook bij elk stuk kort waarom ze het spelen, waarom ze er zoveel van houden, of hoe ze het leerden kennen. ‘Zo’n optreden belichaamt onze eigen ontdekkingstocht door de muziek’, vindt celliste Mascha van Nieuwkerk. ‘Alle zes komen we met nummers die ons verwarmen van binnen, waarmee we elkaar - en het publiek - willen aansteken. Die liefde voor de muziek komt altijd weer terug.’
‘We begonnen op televisie bij Podium Witteman met de afwisseling van jazz en klassiek’ zegt contrabassist Tobias Nijboer, ‘maar door de samenwerking met arrangeurs of componisten - die Fuse steeds beter leren kennen - hebben we nu muziek in onze vingers waarin we als groep gewoon één organisme vormen, dat zijn echt van die weefgetouwen, die je niet meer kunt ontrafelen. Dan is een stuk plots geen jazz of klassiek meer, maar Fuse.’
‘Het mooie daarvan is’, vult drummer Daniel van Dalen aan, ‘dat zowel een klassieke zaal als een jazzpodium ons past. Eigenlijk willen we van die labels af, maar ze bestaan nu eenmaal, we bewegen ook mee met de sfeer van een zaal.’
De gemene deler van Fuse vindt jazzviolist Julia Philippens ‘toch de liefde voor mooie harmonieën en melodieën. Soms doet muziek iets anders dan behagen, en dat vinden we ook wel eens leuk, maar we zullen er nooit een heel concert aan wijden. We willen wel graag onszelf uitdagen. In het begin maakten veel van onze arrangeurs traditioneel het onderscheid tussen strijkers en ritmesectie. Dus moesten we ze vertellen: geef de violen of cello ook eens de groove in plaats van de contrabas. Zo ontwikkelden we een eigen stijl. Dat geldt ook voor veel moderne componisten, met wie we werken, die laten zich niet meer beperken door labels, die kennen zowel Mozart als Beyoncé.’
Op de automatische piloot spelen, is er niet bij voor Fuse, elke concert worden de grenzen weer opgezocht, en omdat de zes hun muziek uit het hoofd kennen, kunnen ze op ieder moment alle kanten uit. ‘Wij zitten niet gebakken aan een partituur voor onze neus, waarin allerlei aanwijzingen staan’, zegt Emma. ‘Wij willen een band opbouwen met het publiek.’
‘Ja, even die lampen aan en goed de zaal inkijken is erg leuk’, glimlacht Tobias. ‘Wij proberen echt contact te maken. Iedereen vertelt wat, ook vanuit zijn of haar eigen beleving van de muziek.’
Fuse Live is dit voorjaar te zien in diverse zalen. De speellijst vind je hier.