In de wachtkamer van de liefde

'***: Prachtige poppen, meesterlijk bespeeld…een betoverende voorstelling waarin Delfgaauw met zijn poppen prachtverhalen vertelt. Mooi is ook dat deze verhalen uiteindelijk uitmonden in een dialoog met zijn vader. Delfgaauw speelt die scène adembenemend, het is de enige scène zonder poppen.’

'***: 35 jaar ervaring betaalt zich uit…Geniaal is de scène waarin mijnheer De Peuter een sok om zijn hand (en die van Fred Delfgaauw) doet en die als zijn pop laat optreden. Het meesterlijke poppenspel voorkomt dat het verwarrend wordt.’

'***: Poppen geven toneelspeler duidelijk twijfelgezicht. Door zijn meesterlijke techniek komen de koppen van Sjonnie de bajesklant, de keurige heer met het glazen oog en een rokende weduwe als vanzelf tot leven. Tussendoor speelt Delfgaauw zijn bezonnen, maar besluiteloze zelf. Het einde van de voorstelling overtuigt daarom des te meer.’