De God van de Slachting: onthutsend en tegelijkertijd vermakelijk
De Franse schrijfster Yasmina Reza heeft met het toneelstuk Art (1994) haar naam gevestigd in Nederland (en elders). Haar toneelstukken (onder meer Art en De God van de Slachting) worden over de gehele wereld gespeeld en zijn overladen met awards en prijzen. Ook schrijft ze romans. Haar laatste roman Babylon verscheen in 2016 en won de Prix Renaudot (een eervolle Franse literatuurprijs).
In De God van de Slachting komen twee echtparen bijeen om een verklaring voor de schadeverzekering op te stellen: de zoon van het ene stel heeft ‘gewapend’ met een stok de zoon van het andere paar twee tanden uitgeslagen. Een uit de hand gelopen kinderruzie, meer is het niet, zo lijken de ouders aanvankelijk overeen te komen.
Beide echtparen, gegoede middenklasse, intellectueel onderlegd en welgemanierd, willen het beschaafd oplossen met een open gesprek, maar gaandeweg blijken woorden - en vooral woordkeuzes - de laagjes vernis van de beschaving grondig af te schuren tot er alleen nog een verbaal slagveld overblijft.
Anders dan de titel doet vermoeden vloeit er in De God van de Slachting geen druppel bloed. Afgezien van een kleine fysieke schermutseling, gaan de vier echtelieden verbaal flink in de aanval. Al vrij snel wordt er geschreeuwd, geruzied, gescholden en gezopen. Ook een vaas met tulpen moet het ontgelden. En dan wordt er ook nog eens een stevige borrel geschonken. De conversatie loopt op z’n zachtst gezegd nogal uit de hand. Aan het eind van het stuk is de huiskamer veranderd in een slagveld en zijn de strijders moegestreden en verlaten stomdronken de arena. Ieder gaat zijns weegs na een middagje kletsen met fatale afloop. Of het nog goed komt, valt te betwijfelen.
De keuze viel op dit stuk onder meer omwille van de prachtige dialogen. In scherpe teksten wordt de beschaving van de personages schilletje voor schilletje afgepeld tot de ruwe en rauwe bolster overblijft. Herkenbaar, confronterend en toegankelijk. En laten dat nu net de aspecten zijn waarin Toneelgroep Het Volk met zijn toneelstukken grossiert. Het toneelgezelschap gebruikt het ‘mannelijk onvermogen’ graag als uitgangspunt voor haar zelfgeschreven stukken. Dit stuk van Reza beziet het breder; menselijk onvermogen.
Daarnaast gaat het in de ogen van Het Volk om vier prachtrollen. Herkenbaar en alle vier met hun eigen hebbelijkheden, maar vooral onhebbelijkheden. Elke rol heeft zijn moment van teloorgang en ontluistering.
Minke, Karlijn en Wigbolt Kruijver en Bert Bunschoten over de aantrekkingskracht van De God van de Slachting voor de acteurs en voor het publiek:
‘Het is onthutsend en tegelijkertijd vermakelijk om te zien hoe mensen elkaar onderuit halen. Je hebt soms de neiging om te zeggen: Hou nou eens op!’
‘Het heeft ook wel iets weg van leedvermaak over het getob van anderen. Op het voyeuristische af.’
Citaat uit het toneelstuk: Waarom laat jij je zoon voor beul uitmaken! We komen hier om de boel netjes te regelen en we worden vernederd en beledigd met preken over mondiaal burgerschap! Mijn zoon had groot gelijk die van jullie af te ranselen... en die mensenrechten van je, daar veeg ik m’n reet mee af! ‘In deze paar zinnen worden alle relaties die er binnen dit stuk zijn, aangevallen. Man, vrouw en bezoekers. Zonder enige scrupules laten de personages alle maskers vallen! Daar kun je als kijker én als speler intens van genieten!’
‘Je kunt dit stuk zien als een cursus conflictbeheersing voor gevorderden.’
Toneelgroep Het Volk speelt De God van de Slachting van Yasmina Reza tot en met 31 mei in diverse theaters in Nederland. Kaartverkoop via de website of aan de kassa van de schouwburgen.
In De God van de Slachting komen twee echtparen bijeen om een verklaring voor de schadeverzekering op te stellen: de zoon van het ene stel heeft ‘gewapend’ met een stok de zoon van het andere paar twee tanden uitgeslagen. Een uit de hand gelopen kinderruzie, meer is het niet, zo lijken de ouders aanvankelijk overeen te komen.
Beide echtparen, gegoede middenklasse, intellectueel onderlegd en welgemanierd, willen het beschaafd oplossen met een open gesprek, maar gaandeweg blijken woorden - en vooral woordkeuzes - de laagjes vernis van de beschaving grondig af te schuren tot er alleen nog een verbaal slagveld overblijft.
Anders dan de titel doet vermoeden vloeit er in De God van de Slachting geen druppel bloed. Afgezien van een kleine fysieke schermutseling, gaan de vier echtelieden verbaal flink in de aanval. Al vrij snel wordt er geschreeuwd, geruzied, gescholden en gezopen. Ook een vaas met tulpen moet het ontgelden. En dan wordt er ook nog eens een stevige borrel geschonken. De conversatie loopt op z’n zachtst gezegd nogal uit de hand. Aan het eind van het stuk is de huiskamer veranderd in een slagveld en zijn de strijders moegestreden en verlaten stomdronken de arena. Ieder gaat zijns weegs na een middagje kletsen met fatale afloop. Of het nog goed komt, valt te betwijfelen.
De keuze viel op dit stuk onder meer omwille van de prachtige dialogen. In scherpe teksten wordt de beschaving van de personages schilletje voor schilletje afgepeld tot de ruwe en rauwe bolster overblijft. Herkenbaar, confronterend en toegankelijk. En laten dat nu net de aspecten zijn waarin Toneelgroep Het Volk met zijn toneelstukken grossiert. Het toneelgezelschap gebruikt het ‘mannelijk onvermogen’ graag als uitgangspunt voor haar zelfgeschreven stukken. Dit stuk van Reza beziet het breder; menselijk onvermogen.
Daarnaast gaat het in de ogen van Het Volk om vier prachtrollen. Herkenbaar en alle vier met hun eigen hebbelijkheden, maar vooral onhebbelijkheden. Elke rol heeft zijn moment van teloorgang en ontluistering.
Minke, Karlijn en Wigbolt Kruijver en Bert Bunschoten over de aantrekkingskracht van De God van de Slachting voor de acteurs en voor het publiek:
‘Het is onthutsend en tegelijkertijd vermakelijk om te zien hoe mensen elkaar onderuit halen. Je hebt soms de neiging om te zeggen: Hou nou eens op!’
‘Het heeft ook wel iets weg van leedvermaak over het getob van anderen. Op het voyeuristische af.’
Citaat uit het toneelstuk: Waarom laat jij je zoon voor beul uitmaken! We komen hier om de boel netjes te regelen en we worden vernederd en beledigd met preken over mondiaal burgerschap! Mijn zoon had groot gelijk die van jullie af te ranselen... en die mensenrechten van je, daar veeg ik m’n reet mee af! ‘In deze paar zinnen worden alle relaties die er binnen dit stuk zijn, aangevallen. Man, vrouw en bezoekers. Zonder enige scrupules laten de personages alle maskers vallen! Daar kun je als kijker én als speler intens van genieten!’
‘Je kunt dit stuk zien als een cursus conflictbeheersing voor gevorderden.’
Toneelgroep Het Volk speelt De God van de Slachting van Yasmina Reza tot en met 31 mei in diverse theaters in Nederland. Kaartverkoop via de website of aan de kassa van de schouwburgen.