IKIGAI: over het maken van keuzes die ingaan op wat je nou eigenlijk aan het doen bent met je tijd.
door Wiesje HillenVanaf september is Angela Groothuizen te zien in de Nederlandse theaters met haar theatershow IKIGAI. Samen met Nico Brandsen volgt zij al jaren haar hart: mooie muzikale theatershows maken. IKIGAI, een filosofisch Japans begrip, is de titel van haar nieuwste show.
In 2013 won Angela de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied. Nu staat zij op het podium met nieuwe en oude, dierbare liedjes en natuurlijk ook weer met een mooi verhaal.
Ik sprak met Angela over haar nieuwe show.
Jouw nieuwste show heet IKIGAI, wat is dat precies?
IKIGAI is een Japans begrip dat zich moeilijk laat vertalen. Het is een reden om elke dag voor wakker te worden, een reden om te zijn. Het ligt ergens tussen de dingen waar je van houdt, je talent, je werk en wat je wilt toevoegen aan de wereld. Dit kan ook iets heel kleins zijn. Niet iedereen hoeft Nelson Mandela te zijn. Kijk bijvoorbeeld naar vrijwilligers op voetbalclubs. Sommigen doen dat al jaren met heel veel passie en liefde, want daar worden zij gelukkig van. Dat is hun IKIGAI. Het mooie aan een IKIGAI is dat je er helemaal niet goed in hoeft te zijn. Het enige wat telt is dat jij er zelf blij van wordt.
Hoe kwam jij bij het begrip IKIGAI?
In onze vorige theatershow, Eeuwige Jeugd, was het hebben van een IKIGAI één van de tips om op een gelukkige en gezonde manier oud te worden. Volgens Japanners heb je een IKIGAI nodig om een tevreden mens te worden. Wij vonden dit zo'n interessant onderwerp dat we hier verder op wilden borduren.
Als ik kijk naar mijn negentig jaar oude moeder, dan klopt deze gedachtegang. Mijn moeder leeft altijd ergens naartoe. Er is altijd wel weer iets om naar uit te kijken. Een verjaardag van een zus, een uitje met je broer en ga zo maar door. Ik vond IKIGAI zo'n fascinerend gegeven, dat ik daar nog wat mee moest doen van mijzelf. Er is niemand die op je sterfbed vraagt: 'Heb je wel genoeg gewerkt?'. Er zijn daarentegen genoeg mensen die op hun sterfbed denken: had ik nou maar meer gedaan wat ik zelf wilde.
Mijn shows gaan altijd over dit soort thema's. Over het maken van keuzes die ingaan op wat je nou eigenlijk aan het doen bent met je tijd.
Mensen moeten vrolijk de deur van het theater uitlopen. Bij mij is het glas altijd halfvol en dan lul ik hem uiteindelijk helemaal vol.
Kun je een tipje van de sluier geven, wat voor show gaat het worden?
Het is muziektheater, dus zang en een mooi verhaal. Het wordt een mooie show waar ook zeker gelachen mag worden. Er komen prachtige liedjes in voor; een aantal van deze liedjes is nieuw en ik haal ook een aantal dierbare liedjes terug. Het wordt een combinatie van muziek, beelden, grappen en af en toe ook een serieus verhaal.
Het begrip IKIGAI is een kapstok. Een mooi onderwerp waar ik diep op in kan gaan.
Ik hoop dat mensen 90 minuten lang met een open mond zitten te kijken en te luisteren. Wellicht denken mensen na het zien van deze show: aha, dat is dan mijn IKIGAI, dat zou mooi zijn.
Wat is dan jouw IKIGAI?
Dat is dit: het maken en spelen van theatershows. Ik word hier gelukkig van. Terwijl het eigenlijk een hels karwei is. Het kost mij veel geld en enorm veel tijd. Wij ploeteren ons door files heen, rijden stad en land af en dan is het nog maar hopen dat de zaal vol zit. Ondertussen gaat mijn televisiewerk ook nog gewoon door. En tóch doe ik het, want het brengt mij iets moois. Samen met Nico bouwen aan een oeuvre van prachtige Nederlandstalige liedjes.
Soms zitten wij uren in de auto en arriveren vervolgens in een theater dat dringend toe is aan een opknapbeurt. Dan denk ik wel eens bij mijzelf: waarom wilde ik dit ook alweer zo graag? Maar elke keer als het licht aangaat, dan weet ik weer precies waarvoor ik het doe. Ik ben een verhalenverteller en dit is de mooiste manier om dat te doen, samen met mijn kameraad Nico. Natuurlijk heb ik ook een aantal IKIGAI's die vele anderen ook hebben. Zoals leuke dingen doen met het gezin, met vrienden en met familie. Met vakantie gaan, eten aan lange tafels en met de mensen om je heen genieten van het leven.
Het krijgen van kinderen is voor mij ook heel lang een IKIGAI geweest. Op het moment dat ik Lola kreeg, mijn eerste kind, wist ik ook ineens dat het daar allemaal om gaat.
Wie raad je aan om naar jouw show te komen?
Mensen die houden van het betere Nederlandstalige lied. Iedereen die eens betoverd wil worden in het theater. Mensen die gewoon zin hebben in een leuke avond. Uiteindelijk hoop ik dat mensen naar huis gaan en aan anderen vertellen: 'Ik was bij Angela, dat was leuk!'.
Ik kan iedereen aanraden om af en toe naar het theater te gaan. Het heeft namelijk zo veel meer waarde dan wat je vaak op televisie ziet. Mijn man houdt niet van toneel. Je zit namelijk vast in een stoel en je kunt geen kant op. Maar áls je wordt geraakt in het theater, dan blijft dat moment jouw hele leven bij je. Zelfs mijn man heeft dat meegemaakt. Het staat gegrift in je ziel. Ik heb veel films gezien die ik ongeveer wel na kan vertellen. Toch zijn de momenten in het theater die mij diep geraakt hebben, de momenten die ik nooit vergeet.
Wat ik in het bijzonder leuk vind, is dat ik een heel gemêleerd publiek heb. Het is niet voor een bepaalde groep geschreven. IKIGAI is veel persoonlijker dan de voorgaande shows. Bij dit thema moest ik echt gaan wroeten in mijzelf. Na deze show neem ik een pauze. Dan ga ik even afstand nemen en wil ik ook weer een beetje gaan reizen.
Waarom kies jij als publiekslieveling steeds voor de kleine zalen?
Omdat ik op deze manier -samen met de mensen met wie ik werk en de mensen in de zaal- veel meer de diepte in kan. Ik jureer soms, ik coach wat, ik presenteer af en toe iets, ik doe hier en daar wat losse optredens, maar het theater is mijn vrije werk. Het maken van een show met een geluidsman, een lichtman, een stagiair en Nico. Dat hele circus wat wij elke keer opbouwen, dat doen wij omdat we iets moois willen maken.
De kleine zalen zijn zo intiem, daar kiezen wij bewust voor. Wat ik daar bereik vind ik niet in Ahoy. Stel nou dat deze show een groot succes wordt en ik naar de grote zaal mag, dat zou natuurlijk geweldig zijn, maar dan moet het een heel ander programma worden.
Waar zit jij tussen Ilse de Lange en Sara Kroos?
Dan zit ik, denk ik, ongeveer in het midden. Ik ben namelijk wel echt een muzikant, net als Ilse. Aan de andere kant vertel ik, net als Sara, een verhaal. Het is zowel theater als muziek. Ilse geeft een concert, Sara doet aan kleinkunst en ik zit in het midden.
Tickets zijn te koop op de website van/in de theaters, zie speellijst Ikigai!
In 2013 won Angela de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied. Nu staat zij op het podium met nieuwe en oude, dierbare liedjes en natuurlijk ook weer met een mooi verhaal.
Ik sprak met Angela over haar nieuwe show.
Jouw nieuwste show heet IKIGAI, wat is dat precies?
IKIGAI is een Japans begrip dat zich moeilijk laat vertalen. Het is een reden om elke dag voor wakker te worden, een reden om te zijn. Het ligt ergens tussen de dingen waar je van houdt, je talent, je werk en wat je wilt toevoegen aan de wereld. Dit kan ook iets heel kleins zijn. Niet iedereen hoeft Nelson Mandela te zijn. Kijk bijvoorbeeld naar vrijwilligers op voetbalclubs. Sommigen doen dat al jaren met heel veel passie en liefde, want daar worden zij gelukkig van. Dat is hun IKIGAI. Het mooie aan een IKIGAI is dat je er helemaal niet goed in hoeft te zijn. Het enige wat telt is dat jij er zelf blij van wordt.
Hoe kwam jij bij het begrip IKIGAI?
In onze vorige theatershow, Eeuwige Jeugd, was het hebben van een IKIGAI één van de tips om op een gelukkige en gezonde manier oud te worden. Volgens Japanners heb je een IKIGAI nodig om een tevreden mens te worden. Wij vonden dit zo'n interessant onderwerp dat we hier verder op wilden borduren.
Als ik kijk naar mijn negentig jaar oude moeder, dan klopt deze gedachtegang. Mijn moeder leeft altijd ergens naartoe. Er is altijd wel weer iets om naar uit te kijken. Een verjaardag van een zus, een uitje met je broer en ga zo maar door. Ik vond IKIGAI zo'n fascinerend gegeven, dat ik daar nog wat mee moest doen van mijzelf. Er is niemand die op je sterfbed vraagt: 'Heb je wel genoeg gewerkt?'. Er zijn daarentegen genoeg mensen die op hun sterfbed denken: had ik nou maar meer gedaan wat ik zelf wilde.
Mijn shows gaan altijd over dit soort thema's. Over het maken van keuzes die ingaan op wat je nou eigenlijk aan het doen bent met je tijd.
Mensen moeten vrolijk de deur van het theater uitlopen. Bij mij is het glas altijd halfvol en dan lul ik hem uiteindelijk helemaal vol.
Kun je een tipje van de sluier geven, wat voor show gaat het worden?
Het is muziektheater, dus zang en een mooi verhaal. Het wordt een mooie show waar ook zeker gelachen mag worden. Er komen prachtige liedjes in voor; een aantal van deze liedjes is nieuw en ik haal ook een aantal dierbare liedjes terug. Het wordt een combinatie van muziek, beelden, grappen en af en toe ook een serieus verhaal.
Het begrip IKIGAI is een kapstok. Een mooi onderwerp waar ik diep op in kan gaan.
Ik hoop dat mensen 90 minuten lang met een open mond zitten te kijken en te luisteren. Wellicht denken mensen na het zien van deze show: aha, dat is dan mijn IKIGAI, dat zou mooi zijn.
Wat is dan jouw IKIGAI?
Dat is dit: het maken en spelen van theatershows. Ik word hier gelukkig van. Terwijl het eigenlijk een hels karwei is. Het kost mij veel geld en enorm veel tijd. Wij ploeteren ons door files heen, rijden stad en land af en dan is het nog maar hopen dat de zaal vol zit. Ondertussen gaat mijn televisiewerk ook nog gewoon door. En tóch doe ik het, want het brengt mij iets moois. Samen met Nico bouwen aan een oeuvre van prachtige Nederlandstalige liedjes.
Soms zitten wij uren in de auto en arriveren vervolgens in een theater dat dringend toe is aan een opknapbeurt. Dan denk ik wel eens bij mijzelf: waarom wilde ik dit ook alweer zo graag? Maar elke keer als het licht aangaat, dan weet ik weer precies waarvoor ik het doe. Ik ben een verhalenverteller en dit is de mooiste manier om dat te doen, samen met mijn kameraad Nico. Natuurlijk heb ik ook een aantal IKIGAI's die vele anderen ook hebben. Zoals leuke dingen doen met het gezin, met vrienden en met familie. Met vakantie gaan, eten aan lange tafels en met de mensen om je heen genieten van het leven.
Het krijgen van kinderen is voor mij ook heel lang een IKIGAI geweest. Op het moment dat ik Lola kreeg, mijn eerste kind, wist ik ook ineens dat het daar allemaal om gaat.
Wie raad je aan om naar jouw show te komen?
Mensen die houden van het betere Nederlandstalige lied. Iedereen die eens betoverd wil worden in het theater. Mensen die gewoon zin hebben in een leuke avond. Uiteindelijk hoop ik dat mensen naar huis gaan en aan anderen vertellen: 'Ik was bij Angela, dat was leuk!'.
Ik kan iedereen aanraden om af en toe naar het theater te gaan. Het heeft namelijk zo veel meer waarde dan wat je vaak op televisie ziet. Mijn man houdt niet van toneel. Je zit namelijk vast in een stoel en je kunt geen kant op. Maar áls je wordt geraakt in het theater, dan blijft dat moment jouw hele leven bij je. Zelfs mijn man heeft dat meegemaakt. Het staat gegrift in je ziel. Ik heb veel films gezien die ik ongeveer wel na kan vertellen. Toch zijn de momenten in het theater die mij diep geraakt hebben, de momenten die ik nooit vergeet.
Wat ik in het bijzonder leuk vind, is dat ik een heel gemêleerd publiek heb. Het is niet voor een bepaalde groep geschreven. IKIGAI is veel persoonlijker dan de voorgaande shows. Bij dit thema moest ik echt gaan wroeten in mijzelf. Na deze show neem ik een pauze. Dan ga ik even afstand nemen en wil ik ook weer een beetje gaan reizen.
Waarom kies jij als publiekslieveling steeds voor de kleine zalen?
Omdat ik op deze manier -samen met de mensen met wie ik werk en de mensen in de zaal- veel meer de diepte in kan. Ik jureer soms, ik coach wat, ik presenteer af en toe iets, ik doe hier en daar wat losse optredens, maar het theater is mijn vrije werk. Het maken van een show met een geluidsman, een lichtman, een stagiair en Nico. Dat hele circus wat wij elke keer opbouwen, dat doen wij omdat we iets moois willen maken.
De kleine zalen zijn zo intiem, daar kiezen wij bewust voor. Wat ik daar bereik vind ik niet in Ahoy. Stel nou dat deze show een groot succes wordt en ik naar de grote zaal mag, dat zou natuurlijk geweldig zijn, maar dan moet het een heel ander programma worden.
Waar zit jij tussen Ilse de Lange en Sara Kroos?
Dan zit ik, denk ik, ongeveer in het midden. Ik ben namelijk wel echt een muzikant, net als Ilse. Aan de andere kant vertel ik, net als Sara, een verhaal. Het is zowel theater als muziek. Ilse geeft een concert, Sara doet aan kleinkunst en ik zit in het midden.
Tickets zijn te koop op de website van/in de theaters, zie speellijst Ikigai!