Na de ervaringen met de drie jonge muzikale vrouwen, Zazí, is het weer tijd voor de barre werkelijkheid: onvrede, onrecht, onvermogen, zuivere onversneden wanhoop en lelijkheid. Dorrestijn is in Het einde is zoek weer helemaal zichzelf.
Maar er is hoop. In het donker maakt hij nog steeds de beste grappen. En waar geen uitzicht meer is, ontstaat soms inzicht. Angst houdt iemand ver weg van het schrikbeeld van de zelfgenoegzaamheid. Niet de patiënt is verloren, maar de dokter die niet twijfelt.